Persoonlijke natuurhealing in het bos

Altaiskaya Byelka en ik gingen het bos in voor een healing; het weer werkte echt fantastisch mee, niet te koud, niet te warm. Perfect!
Voorbij de allereerste dikke boom, die een gigantische kracht uitstraalde en de bewaker is van de plaats waar we naar toe ging; liepen we samen verder naar de plek bij het water, ik had snel een plekje uit gezocht wat goed voelde voor me. De spirits hadden Altaiskaya Byelka deze plaats doorgegeven als een plaats van sterke reiniging en openen van kwaliteiten in mezelf; staan in mijn kracht en weer de vreugde van het leven kunnen ervaren.
Ik ga liggen, even concentreren op mezelf, en op de omgeving hoe het aan voelt, erg goed.
Tijdens de healing had ik mijn ogen dicht, ik heb mezelf 'leeg' gemaakt. Ik heb alles maar over me heen laten komen, de gedachtes af en toe, die kwamen, en die gingen, even later, die kwamen, en die gingen, ik heb me op mijn manier tussendoor goed geaard, dat ging warempel heel goed, ik voelde me compleet. De vogels floten om me heen, blaadjes van de bomen ritselden en ergens kwaakte een kikker. Altaiskaya Byelka was ondertussen bezig om contact te maken met de spirits, natuurgeesten van deze plaats en de kracht van het meer. Het leek alsof ik omarmd werd en alles werd een paar seconden stil of was het langer...
Op een gegeven moment voelde ik een hand op mijn buik, op de plek waar mijn eetprobleem zit, net boven de zonnevlecht, die hand voelde warm aan, van wie weet ik niet, was klein, melkachtig en ik kon er doorheen kijken, maar sterk voelbaar, ik merkte dat die hand pijn uit mijn lichaam 'trok' waar liefde voor in de plek kwam. Ik voelde de pijn uit mijn lichaam vloeien als het ware, deed echt zeer, was bruin van kleur. De handen van Altaiskaya Byelka verplaatsen zich naar de wreven van mijn voeten. Terwijl ik die hand voelde, voelde ik de handen van Altaiskaya Byelka op de wreef van mijn voeten, toen wist ik zeker dat deze hand op mijn zonnevlecht Altaiskaya Byelka niet was.
De hand is weg gegaan, zo was het goed.
Ik heb de bron, de kern van mezelf mogen ontdekken die altijd diep verscholen was achter veel zielspijn, die zielspijn is heel donker blauw van kleur, achteraf merk ik dat daar een 'gaatje' in zit waardoor de kern van mezelf zichtbaar en voelbaar wordt, een onvoorstelbare hoeveelheid warm licht komt er vandaan, schijnt door het gaatje heen, het voelt dat het een kwestie van tijd is dat ik er helemaal bij kan, de bron, mijn wezen, mijn IK, de kern van mezelf, wat een warmte, wat een liefde.
Paul