Legolass, Lasje genaamd of Whoepsel….. hij luistert naar alle drie, komt aangerend van zijn slaapplekje.

Ik word begroet terwijl ik op de toilet zit. Want ja, even wachten is er dan niet meer bij. Zo blij om elkaar weer te zien. Zoveel avonturen beleefd.

Even de toilet rol redden want die zijn heerlijk om je nagels in te zetten. En die kun je dan echt niet meer gebruiken.

Ik klos terug naar bed met Lasje op mijn hielen.

Hij krult zich op met zijn hoofd op MIJN hoofdkussen, pootje in mijn ene hand en ander pootje ergens op mijn lichaam.

Want er moet wel lichaamscontact zijn.

En vooral zielscontact !!

Want dat doet Lasje. Bij je liggen en zich laten voelen, vanuit iedere vezel in zijn ziel. Als ik mijn hart open en alles in mijzelf, ik houd niets achter…… dan liggen we daar zo samen te zielen

Niets zo helend als een ziel die helemaal aanwezig is, bij je is. Wat maakt het uit wat voor lichaam deze ziel heeft.

Ergens na enige tijd vallen we samen in slaap….. mijn neus in de vacht van Lasje. Die ruikt naar aarde, planten en zichzelf. Vooral heerlijk zichzelf.

Wat een blessing, mijn poezenvriend.

Het opent mijn hart, mijn ziel, mijn aanwezig zijn en mijn haar gaat vanzelf weer goed zitten.