Ver voorbij zijn tijd.....

Koekoeksklok; boodschapper van slecht nieuws en een oeroud ritueel

 Bij het herschrijven op de website van de opleiding Sjamanistisch Healer en een en ander over mezelf; moest ik lachend terug denken aan mijn dierbare moeder en mijn koekoeksklok. 
 Het klokje voldeed aan de ouderwetse koekoeksklok, maar dan een miniversie. Het heeft zo’n 11 jaar op mijn slaapkamer in mijn ouderlijk huis gehangen in een klein dorp in Brabant.

Al snel bleek dat wanneer de koekoeksklok stil hing; er iets gebeurde wat niet prettig was. Van een val met de fiets tot intensere dingen.  
 Met humor denk ik terug hoe mijn moeder en ik alles uit onze handen lieten vallen als de ander zei: “Hij hangt weer stil”
HIJ werd met grote klemtoon uitgesproken.
Het ging dan niet om de gewichten die we op moesten trekken, maar stil hangen terwijl hij nog genoeg had om te kunnen lopen.
Hoe we met zijn tweetjes bezig waren om ‘hem’ weer te laten tikken.  De een keek, gaf aanwijzingen terwijl de ander hem ‘recht hing’.
Allebei in de energie en magie van de klok. En in afwachting van wat er de komende dagen zou komen. Opgelucht als het voorval had plaats gevonden en het achter de rug was. 
Het was een voorbode, een waarschuwing door te stoppen met verder vooruit te gaan en zijn slinger heen en weer te laten gaan. 
Die slinger daar zat het hem natuurlijk in. Hoe we daar samen alle moeite voor deden.
Het onheil verder af te wenden door in de energie van de klok te stappen.
Later konden we daar vreselijk om lachen maar dat hij ‘slecht nieuws’ bracht stond voor ons als een paal boven water.  

 Later toen ik het ouderlijk huis verliet, en een keer op de thee kwam bij pa en ma , wees mijn moeder er op dat ik iets VERGETEN was mee te nemen.
Namelijk de koekoeksklok. 
 “Uh nee….. die laat ik liever hier” zei ik, denkend aan al het gedoe en tijd die we er in hadden gestopt.
Niet te vergeten dat “dat ding” ook regelmatig in mijn dromen verscheen.
Bezig met allerlei onheilsvoorspellingen die later uit kwamen. Daar was ik als kind en jonge twintiger niet altijd van gecharmeerd. 
 
Mijn vader grinnikte zijn kenmerkende lach en onthield zich verder van alle commentaar over de bestemming van de klok.
Hij observeerde het tafereeltje vanuit zijn geliefde fauteuil. Duidelijk benieuwd hoe dit verder zou verlopen.  

 Mijn moeder kreunde en had een zorgelijke blik, nu zat zíj met de klok.
 “Dan stook ik hem op” zei ze. Zo gezegd, zo gedaan.  
 Vaders maakte een vat met vuur er in.
Wij stoven naar de tuin met de koekoeksklok. We vroegen ons niets af. We vonden het niet gek. We deden het gewoon. Dit was het.
Niet bewust van de oeroude kennis van dit vuur-ritueel. Wel bewust dat dit de enige manier was om de klok en zijn energie los te maken van ons.  
 We verbrande de klok.
Bedankte de energie die verbonden was met de klok voor alle waarschuwingen.
Hij kon los van het voorwerp. Terug naar Spirit.  
 Dankjewel voor alles Spirit van de klok. Een oeroud ritueel om iets verder te laten gaan in alle respect.  

 Het was een bijzonder voorwerp. Ver voorbij zijn tijd ……